وقتی همراه فرزندت در پیاده رو راه می روی، گاهی وقت ها خم شو و سنگی را از سر راه مردم کنار بزن و کودکت که پرسید چرا این کار را کردی، برایش توضیح بده به خاطر این که کسی زمین نخورد، این را هم بگو که آن ها شاید هیچ وقت نفهمند کسی سنگی را از سر راهشان برداشته تا از او تشکر کنند.

 همه کارها را لازم نیست برای تشکر کردن دیگران انجام داد مهربانی کردن های بی توقع را یاد بگیر و به فرزندت هم یاد بده.

نکند روزها و ماه ها و سال ها بیاید و تو همیشه منتظر باشی بقیه خوبی کنند و خودت فقط و فقط در ازای چیزی، هر چیز، به آنها خیر برسانی!

بعضی وقت ها یواشکی زیر فرش اقوام میانسال، پول بگذار و نگذار هرگز بفهمند تو این کار را کرده ای، اما هر از گاهی به فرزندت بگو چه کرده ای، تا یاد بگیرد تا بداند می شود خوبی کرد و منتظر پاسخ و حتی نگاه تشکرآمیزی نبود.

چون خدایی هست که گفته فقط برای من...

این حرف ها چقدر تکراری است و چقدر ساده!

چقدر دم دستی و کلیشه ای اما چقدر آرمانی و کمیاب چرا این روزها دیگر خبری از محبت های تکراری و ساده و کلیشه ای نیست؟!

لایک زدن و کپی کردن را خوب بلد شد ایم اما به همان نسبت، محبت های بی توقع از یادمان رفته است.