در سازمانها همواره عده ای افراد کم کار و غیر متعهد وجود دارند که از تلاش واقعی برای سازمان و کوشش حقیقی برای دستیابی به اهداف آن دریغ می کنند، لیکن سعی آنها براین است که چهره متعهد، کوشا و تلاش گری از خود در ذهن مدیران و مسئولان سازمان به جای بگذارند و همچنین بتوانند با استفاده از اینگونه رفتارها مسیر شغلی خود را به منظور دستیابی به پست های بالاتر هموار و کوتاه سازند. اینگونه افراد همواره تلاش می کنند با ظاهر سازی، خوش خدمتی و تملق و چاپلوسی ، کارهای کم ارزش و معمولی خود را در نظر مدیران ، بزرگ و ارزشمند جلوه دهند.

ریا کاری به معنی گفتن یک چیز و انجام دادن چیز دیگر است. ( لامرز و همکاران ) ، ریاکاری را حفظ هنجاری اخلاقی در نزد عموم  و برای دیگران، اما نقض آن را به طور شخصی و در محافل خصوصی می دانند. در واقع فرد ضمن ارتباط با دیگران، بصورت آگاهانه و هدفمند، فریب کارانه عمل میکند. 

ریاکاری سازمانی عبارت است از داشتن ادعای تقوا و فضیلت و آرمان گرایی در سازمان برای رسیدن به اهداف شخصی خود یا یک رفتار داوطلبانه که فرد براساس ارزش‌های اعلام شده سازمان عمل میکند نه براساس انتظارات و ارزش های شخصی خود!!

تحقیقاتی متعددی در مورد ریاکاری انجام شده است، نتیجه یک تحقیق تأثیرگذار نشان داد که

 اغلب ، رفتاری که باعث بوجود آمدن  رفتار اخلاقی می شود به خاطر تمایل به خود اخلاق نیست، بلکه بخاطر تمایل به ظاهرشدن اخلاق در چشم دیگران است. باستون ( پژوهشگر ) نشان داد دلیل اینکه افراد نمی توانند عمل اخلاقی انجام دهند؛ فقدان انگیزه های اخلاق حقیقی است. در تحقیقات دیگری نشان داده شد که ریاکاری اخلاقی در محیط هایی رایج است که گروه ها یا افراد ریاکار ابزارهای تلافی جویانه ندارند. 


منبع (برگرفته از مقاله رستگار و همکاران، 96)